Top 2000

De dagen tussen Kerst en Nieuwjaar zijn weer bijna voorbij. Helaas kan ik niet zeggen dat het bij ons gladjes verlopen is. Om te beginnen slaagde Joop erin om de gehele sfeer te verzieken doordat hij zo nodig de top 2000 op Hilversum twee moest opnemen. Van teletekst had hij een lijst met ongeveer vijftig liedjes overgeschreven die hij beslist wilde hebben. “Allemaal platen die iets voor me betekenen”, beweerde hij. Helaas stonden op teletekst alleen de noteringen van de liedjes vermeld en niet de tijden waarop ze werden uitgezonden.

Joop had de cassetterecorder startklaar in de studeerkamer geïnstalleerd en daar was hij dan ook het grootste deel van de dag en ook nacht te vinden. Dat ging dan ongeveer zo: “Luister Jet, dadelijk komt ‘Boulevard de Madeleine’ van de Moody Blues. Ze staan op nummer 734. Ze zijn nu bij ‘Poppa Joe’ van de Sweet op nummer 742 dus over ongeveer een half uur moet ik er zijn.” Om geen risico te nemen ging Joop dan al een kwartier eerder naar de studeerkamer.
Dat ging dus zo vijf dagen lang, vierentwintig uur per dag door. Van de vijftig liedjes die hij wilde opnemen, heeft hij er uiteindelijk twintig min of meer fatsoenlijk op cassette gekregen. De meeste opnamen mislukten omdat Joop het cassettebandje er niet goed in had zitten, hij de verkeerde knop indrukte, hij ondanks alles toch te laat was of de deejay voortijdig door de plaat heen praatte. Iedere mislukte opname ging gepaard met het nodige gemopper van mijn man. “Potverdomme, drie kwartier zitten wachten op Neil Young,” klonk het chagrijnig, “loopt dat verrekte bandje vast.”

Erger vond ik het dat meneer meende met zijn opnamen door te kunnen gaan als er visite was. Zat je net gezellig aan de koffie,  sprong Joop opeens op, rende naar de studeerkamer onder het slaken van de kreet: “Ze zijn bijna bij Patricia Paay. Ik ben zo terug.” Dat ‘zo’ werd dan in werkelijkheid een half uur. Ondertussen zat ik me dood te schamen en vooral te ergeren. Ik zei tegen Joop: “Dat flik je me niet meer. Als er visite is dan worden er geen liedjes opgenomen.” Dezelfde avond nog kwamen mijn jongste zus en haar man op visite. Ik zag Joop al de hele tijd zenuwachtig op zijn horloge kijken. Op een gegeven moment vloog hij op en brulde: “Ik moet nodig naar de w.c.” Na een kwartier was hij nog niet terug. Mijn zwager vroeg al bezorgd of het met Joop wel goed ging. Ik voelde al nattigheid en jawel hoor, toen ik ging kijken, zat Joop met zijn vingers aan de knoppen in de studeerkamer. “Procol Harum,” stamelde Joop betrapt, “die moet ik hebben.”

U kunt zich voorstellen hoe verrast ik was toen ik op een middag thuiskomend van het boodschappen doen, Joop en onze beide zoons in de tuin voor het huis in de sneeuw zag. “Moet jij niet opnemen?”, beet ik Joop toe. Mijn man schudde zijn hoofd. “Tussen nummer 432 en 408 zit niks wat ik moet hebben,” grinnikte hij. “Ik heb dus bijna twee uur over. Kan ik mooi met de jongens sneeuwpoppen maken.” Toch wel vertederd door het aangezicht van mijn man en mijn zoons die eendrachtig met de sneeuw aan de slag waren, vergaf ik hem zijn irritante gedrag van de afgelopen dagen. Dat vergevingsgezinde gedrag duurde precies tien minuten. Toen kwam Joop vertellen dat de sneeuwpop af was. Ik zei in mijn onnozelheid nog ‘daar moet ik een foto van maken’. Gewapend met het toestel liep ik enige tellen later onwetend van wat mij te wachten stond de tuin in om daar oog in oog te komen staan met de meest ordinaire sneeuwpop die ik ooit in mijn leven aanschouwd heb. Het geval was voorzien van twee gigantische borsten tot in detail afgewerkt met twee mandarijnenschillen. “Mag ik je even voorstellen aan Tatjana,” had Joop ook nog het lef om te zeggen.
Heel even heb ik overwogen om samen met Hannah een mannelijke sneeuwpop te bouwen en hem Rambo te noemen en de wortel deze keer niet als neus dienst te laten doen. Ik heb het niet gedaan. Er zal in 2001 vanzelf nog wel een andere kans komen. En reken maar dat ik die met twee handen zal aangrijpen.